Όταν πριν τρεις δεκαετίες, άρχισα τη μελέτη της αστρολογίας, με σκοπό να την κατανοήσω πλήρως και να αναπτύξω αστρολογικά προγράμματα, διάβαζα για «παραδοσιακούς» πλανήτες, τους γνωστούς δηλαδή από την αρχαιότητα και ορατούς με γυμνό μάτι, μετά για «μοντέρνους» πλανήτες, από Ουρανό και πέρα, που η ανακάλυψή τους έγινε με τηλεσκόπια.
Αυτά λοιπόν μελετούσα και στα προγράμματά μου λάμβανα υπόψη μέχρι και τους σύγχρονους πλανήτες, που το θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό, αφού στους τύπους προσδιορισμού των θέσεων πλανητών, υπάρχουν παραμορφώσεις της πορείας τους, που οφείλονται στην έλξη που ασκούν οι άλλοι πλανήτες (πιο εξωτερικοί από αυτούς).
Όταν όμως ολοκλήρωσα τα πρώτα από τα προγράμματά μου και πήγα να κάνω επίδειξη σε κάποιους αστρολόγους, άρχισαν οι παράξενες ερωτήσεις: Τα προγράμματά σου έχουν το Χείρωνα; Τα προγράμματά σου έχουν την Παλλάδα, Εστία κοκ.
Ψάχνοντας λοιπόν στοιχεία για όλα αυτά τα ουράνια σώματα, βρήκα μεν τα στοιχεία μεγέθους, τροχιάς τους κλπ., αλλά σήμερα που μου δίνεται χώρος, γράφω αυτό το άρθρο, με το οποίο θα προσπαθήσω με αρκετά στοιχεία, να αναλύσω ποια βαρύτητα πρέπει να έχει κάθε ουράνιο σώμα του Ηλιακού μας συστήματος, πόσο δυνατή η έλξη και η επίδρασή του στη Γη και σε μας και κυρίως η αστρολογική του σημασία.
Κι ας ξεκινήσουμε έτσι: Ο Ήλιος και γύρω του οι πλανήτες, με τους δορυφόρους τους ο καθένας, στροβιλίζονται αδιάκοπα σε μια άκρη μιας σπείρας του Γαλαξία μας. Αυτό που κρατάει κάθε πλανήτη στην τροχιά του γύρω από τον Ήλιο και κάθε δορυφόρο σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη του, είναι η έλξη που ασκείται μεταξύ τους. Η έλξη αυτή, είναι ανάλογη με τη μάζα του σώματος, που είναι ανάλογη με τη διάμετρό του, ενώ είναι αντιστρόφως ανάλογη με την απόσταση μεταξύ δύο σωμάτων.
Όσο μεγαλύτερη είναι η διάμετρος του πλανήτη και όσο μικρότερη η απόστασή του, τόσο μεγαλύτερη η έλξη του. Η Σελήνη π.χ. έχει μικρή σχετικά διάμετρο (3.476 χλμ) αλλά λόγω της πολύ μικρής απόστασης από τη Γη μας (384.000 χλμ) ασκεί μεγάλη αμοιβαία έλξη προς τη Γη, γι’ αυτό και επηρεάζει τόσο πολύ τη Γη (παλίρροιες κλπ.). Οι πλανήτες, μικρότεροι ή και πολύ μεγαλύτεροι από τη Γη, ανάλογα με την απόστασή τους από τον Ήλιο (και από τη Γη) ασκούν ο καθένας ανάλογη έλξη.Κέντρο φυσικά ο Ήλιος, με διάμετρο ίση με 109 γήινες διαμέτρους, είναι ο γίγαντας που συγκρατεί όλους τους πλανήτες γύρω του. Ο χαρακτηρισμός γίγαντας, του ανήκει, όταν μιλάμε για το δικό μας ηλιακό σύστημα, επειδή ο Ήλιος ως απλανής αστέρας, είναι νάνος συγκρινόμενος με άλλους απλανείς αστέρες, άλλους Ήλιους δηλαδή. Π.χ. η σύγκριση του Ήλιου μας με τους απλανείς Antares, Aldelbaran κλπ. είναι «απογοητευτική». Μπορεί να παρομοιαστεί περίπου ως εξής: Οι προαναφερθέντες είναι σαν μεγάλα πορτοκάλια κι ο Ήλιος μας μια "τελεία".
Ο μεγαλύτερος πλανήτης είναι ο Δίας, με διάμετρο 12,4 γήινες διαμέτρους, ο Κρόνος με δεκαπλάσια διάμετρο από αυτή της Γης, Ουρανός και Ποσειδώνας με τετραπλάσια διάμετρο από αυτή της Γης, σχεδόν δίδυμη αδερφή της Γης μας η Αφροδίτη, ενώ ο Άρης έχει λίγο πάνω από τη μισή διάμετρο της Γης, ο Ερμής λίγο κάτω από το μισό της γήινης διαμέτρου κι ο Πλούτωνας με διάμετρο το 1/5 αυτής της Γης.
Έχουμε όμως και την απόστασή τους από τον Ήλιο, αλλά και από τη Γη, που μας ενδιαφέρει, επειδή όσο πιο κοντά μας είναι ένας πλανήτης, τόσο μεγαλύτερη, σε σχέση πάντα με τη μάζα του, θα είναι και η έλξη που θα μας ασκεί.Όπως δε οι τροχιές των πλανητών, είναι εκλειπτικές γύρω από τον Ήλιο, θα αναφέρουμε τη μέση απόσταση της τροχιάς τους, που όμως αυτή θα μειώνεται ή θα αυξάνεται κάθε φορά με την απόσταση του Ήλιου από τη Γη (ανάλογα με τη θέση τους, προς τη μεριά της Γης, ή αντίθετα).
Ο Ερμής λοιπόν περιστρέφεται σε μια τροχιά που απέχει 56 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Η Αφροδίτη έχει μέση απόσταση από τον Ήλιο 104 εκατομμύρια χιλιόμετρα, η Γη μας μέση απόσταση 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα (αυτή η απόσταση είναι γνωστή και ως αστρονομική μονάδα, αν δηλαδή ακούσομε ότι ένας πλανήτης απέχει από τον Ήλιο δέκα αστρονομικές μονάδας, τότε απέχει τη δεκαπλάσια απόσταση Ήλιου-Γης).
Ο Άρης κινείται στα 220 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ο Δίας σε μια τροχιά 750 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον Ήλιο, ο Κρόνος στα 1370 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ο Ουρανός στα 2700 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ο Ποσειδώνας στα 4300 εκατομμύρια χιλιόμετρα και ο Πλούτωνας στα 5600 εκατομμύρια χιλιόμετρα.
Πήξαμε στο εκατομμύριο. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια πιο παραστατική αποτύπωση. Ας αντιστοιχίσουμε τον Ήλιο μας με μια μπάλα του μπάσκετ. Πορτοκαλί χρώμα έχουν κι οι δυο τους. Η μπάλα του μπάσκετ έχει μια διάμετρο 25 εκατοστά του μέτρου. Αν λοιπόν η μπάλα αυτή αντιστοιχεί με τον Ήλιο, με πραγματική διάμετρο 694350 χλμ, τότε μπορούμε να παρομοιάσουμε σε σχετικό μέγεθος τον μεν Ερμή με το κεφάλι καρφίτσας, την Αφροδίτη και τη Γη με φακή, τον Άρη με μια μικρή φακή, το Δία με ένα μπαλάκι του τένις, τον Κρόνο με ένα μπαλάκι του πινγκ-πονγκ και Ουρανό και Ποσειδώνα με κεράσια. Για Πλούτωνα φυσικά ούτε κεφάλι καρφίτσας.
Για να δούμε όμως και τις αποστάσεις τους. Θα χρησιμοποιήσω δεδομένα της Αθήνας για να πάρουμε μια ιδέα. Ελπίζω σε αρκετούς από τους αναγνώστες να είναι γνωστά τα σημεία που αναφέρω: Έστω λοιπόν ότι στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Πανεπιστημίου (στη γωνία της Βουλής) έχουμε μια μπάλα του μπάσκετ, τον Ήλιο. Προχωράμε 40 μέτρα στη Βασιλίσσης Σοφίας (πρώτη γωνία της Αιγυπτιακής πρεσβείας) και βρίσκουμε το κεφάλι μιας καρφίτσας (Ερμής). Προχωράμε άλλα 35 μέτρα (η άλλη γωνία της αιγυπτιακής πρεσβείας) και συναντάμε μια φακή (την Αφροδίτη) ενώ λίγο παραπάνω, στη μέση περίπου του κτιρίου του Υπουργείου Εξωτερικών (107 μ.) συναντούμε μια άλλη φακή (τη Γη). Συνεχίζοντας την πορεία μας, στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Βασιλίσσης Σοφίας (158 μ. από την αφετηρία) συναντάμε τον Άρη (μια μικρή-μικρή φακή). Εδώ τελειώνει η μικρή μας γειτονιά. Θα προχωρήσουμε αρκετά, και στα 540 μ (στο μουσείο Μπενάκη) βρίσκομε ένα μπαλάκι τένις (Δίας) και στον Ευαγγελισμό (1046 μ. από την αφετηρία) ένα μπαλάκι πινγκ-πονγκ, τον Κρόνο. Συνεχίζουμε όμως την πορεία μας για να συναντήσουμε στην πλατεία Μαβίλη (1941 μ.) ένα κεράσι (τον Ουρανό) και στο νοσοκομείο Παίδων (3092 μ.) άλλο ένα, τον Ποσειδώνα. Αν δεν βαρεθήκαμε, στη διασταύρωση Μεσογείων-Κατεχάκη (4027 μ.) θα περιμένουμε να βρούμε το κεφαλάκι μιας μικροσκοπικής καρφίτσας (τον Πλούτωνα).
Μεταξύ τους τίποτε άλλο, ή σχεδόν τίποτε, επειδή υπάρχουν οι αστεροειδείς, οι κομήτες με τις παράξενες τροχιές, αλλά σ’ αυτή την κλίμακα μεγεθών, μόνο αυτά τα μικρά σωματίδια, οι φακές και οι καρφίτσες και τα μπαλάκια του τένις και του πινγκ-πονγκ και τα κεράσια, να περιστρέφονται γύρω από τη μπάλα του μπάσκετ, το καθένα στην πορεία του, για καιρούς και χρόνους, χωρίς να ξεφεύγουν απ’ αυτές.
Πόσο λοιπόν μπορεί να επηρεάζει την πορεία τους το ένα με το άλλο; Μερικά από αυτά, σίγουρα, άλλα όμως ελάχιστα ή καθόλου. Ο Δίας π.χ. και ο Κρόνος που είναι σχετικά μεγάλοι, αλλά και σε σχετικά κοντινή απόσταση, κάνουν εμφανή την παρουσία τους. Ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας σε τέτοια απόσταση, πόσο επηρεάζουν; Τέλος ο Πλούτωνας εκεί μακριά που βρίσκεται, που με δυσκολία θα τον βρούμε κι εμείς. . . Το γεγονός όμως ότι στον τύπο, με τον οποίο προσδιορίζομε τη θέση κάποιου πλανήτη κάθε στιγμή, υπάρχει και παράμετρος παραμόρφωσης της τροχιάς, λόγω της έλξης άλλου πλανήτη, σημαίνει ξεκάθαρα ότι η πορεία του Δία, της Γης, του Άρη κλπ. επηρεάζεται από την έλξη που ασκεί π.χ. ο Κρόνος, ο Ουρανός κλπ.
Τώρα ας πάμε στις ακρότητες: Κάπου ανάμεσα στο μουσείο Μπενάκη και τον Ευαγγελισμό, ή και πέρα απ’ αυτόν, αλλά πριν την πλατεία Μαβίλη, δηλαδή πέρα από το Δία και πριν ή μετά τον Κρόνο, υπάρχει μια μύτη καρφίτσας. Είναι ο Χείρωνας. Αυτός έχει διάμετρο μεταξύ 150 με 180 χιλιόμετρα, δηλαδή σε αναλογία, ούτε μύτη καρφίτσας. Πόσο μπορεί να επηρεάσει όλους τους άλλους; Μη ξεχνάμε, ότι οι άλλοι πλανήτες, έχουν ο καθένας τους κι ένα σύνολο δορυφόρων, που κάποιοι είναι ίσοι με τον Άρη, μεγαλύτεροι από τον Ερμή, μεγαλύτεροι από τη Σελήνη και τον Πλούτωνα. Κι αυτούς δεν τους λαμβάνουμε υπόψη, επειδή βέβαια λαμβάνουμε υπόψη τον πλανήτη τους, αλλά πρέπει να δώσουμε σημασία στη μύτη της καρφίτσας;
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι Ηλίου φαεινότερο ότι καμιά μα καμιά επίδραση δεν μπορεί να έχει, με το μέγεθός του και στην απόσταση που βρίσκεται. Απλά σε κάθε ανακάλυψη, κάποιοι πολύ «νεωτεριστές» βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με τις δικές τους ακραίες γνώμες, ανεξάρτητα από πόση πραγματική βαρύτητα μπορεί να έχει αυτή η ανακάλυψη. Είναι σαν την ιστορία με τον Οφιούχο, πριν μερικά χρόνια, όταν ένας κάποιος νέος δημοσιογράφος, διάβασε ότι κάπου στη ζώνη της εκλειπτικής, ο αστερισμός αυτός μπαίνει μέσα στη ζώνη της εκλειπτικής, οπότε αλόγιστα ανακάλυψε ότι τα ζώδια είναι 13 κι όχι δώδεκα. Λες και δεν ήταν γνωστός ο αστερισμός και δεν είχαν γίνει τόσες και τόσες παρατηρήσεις, όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια από τους υπηρέτες της αστρονομίας-αστρολογίας.
Και η Έρις, ο πλανήτης του ίδιου μεγέθους με τον Πλούτωνα, αλλά σε τροχιά μεγαλύτερη απ’ αυτόν, έσπειρε έριδες ανάμεσα στους επιστήμονες αν θα ονομαστεί πλανήτης, ή μήπως και ο Πλούτωνας δεν είναι πλανήτης. Τελικά τόσο ο Πλούτων, όσο και η Έρις, αλλά και η Δήμητρα, η μεγαλύτερη από τους αστεροειδείς, που έχει διάμετρο 975 χιλιόμετρα, κατατάχτηκαν στους νάνους πλανήτες. Και η Δήμητρα (Ceres) φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη σαν πλανήτης, λόγω της απόστασής της (ζώνη αστεροειδών, μεταξύ Άρη και Δία). Ε! πόσο μάλλον ένας βράχος, ο Χείρωνας.
